Mr. Stephen Fry introduces you to free software,
and reminds you of a very special birthday.
link
πηγή

Στα πάρκινγκ του αεροδρομίου, ήδη εδώ και αρκετό καιρό μαζεύουν σκόνη πολλά αυτοκίνητα εξαιρετικής πολυτέλειας. Η άμμος, που έχει καλύψει τα παρμπρίζ , είναι κολλημένη και δημιουργεί μια ξερή λάσπη που δύσκολα θα φύγει.
Σε αρκετά αυτοκίνητα, τα ελαστικά έχουν αρχίζει να ρυτιδιάζουν και να σκάνε καθώς ο συνδυασμός των υψηλών ημερήσιων θερμοκρασιών με των ψυχρών νυχτερινών και τις απίστευτες υγρασίες, δίνουν στη φθορά μεγάλη ταχύτητα.
Οι λεηλασίες δειλές ακόμα, αλλά έχουν ξεκινήσει. Βλέπεις αυτοκίνητα με σπασμένα τζάμια και μέσα τους, τις θέσεις των στερεοφωνικών και των τηλεοράσεων ξεκοιλιασμένες.

Κάποια, έχουν μεταβληθεί σε πρόχειρα καταλύματα απολυμένων εργατών που απλήρωτοι εδώ και μήνες διώχθηκαν κακήν κακώς χωρίς καν το εισιτήριο της επιστροφής στην Ινδία και το Πακιστάν.

Πλάνητες, ανέστιοι, πένητες. Αυτό είναι το αποτέλεσμα της βάναυσα σκληρής δουλειάς για χρόνια στο ερμαφρόδιτο οικοδόμημα της Ανατολής, στον βωμό της έπαρσης χιλιάδων ατσαλάκωτων με τα χαμόγελα τύπου Colgate.

Τα αυτοκίνητα πάντως δεν ήταν άδεια. Βρήκαν, εκτός από πρόχειρο κατάλυμα, και πολλά ρούχα, τσάντες, φωτογραφικές μηχανές.
Μόνο που πια, δεν υπάρχει σχεδόν κανείς να αγοράσει έστω σε τιμή ευκαιρίας.

Πάντως, τα παρατημένα πολυτελή αυτοκίνητα, αποδείχθηκαν πολύ καλύτερος χώρος διαμονής από τους τρισάθλιους χώρους φιλοξενίας που το Εμιράτο είχε προβλέψει για τους εργάτες.


Ήταν πριν από ένα δυο χρόνια, καθώς είχα αρχίσει να εκνευρίζομαι με την μούρλα που έπαθαν διάφοροι για το Dubai, και, δεν ξέρω πως, αλλά μπήκα στο Google γράφοντας στην Αναζήτηση τη φράση «Dubai Labour» .

Ήθελα να δω ποιοι είναι αυτοί που οικοδομούν το «θαύμα της ανατολής». Είχε τόσο πολύ πήξει το κεφάλι μου από τους ενθουσιασμένους που έβλεπαν στην περιοχή το «μέλλον», που αναρωτήθηκα κάποια στιγμή αν πράγματι, το «θαύμα» αγγίζει αναλογικά όλους.

Παρακολουθούσα για καιρό ανθρώπους που μιλούσαν για τη Νέα Υόρκη της Ανατολής, για το αριστούργημα του μέλλοντος, για τον τόπο που όλα είναι «τέλεια» κλπ.

Είχα αρχίσει να γεμίζω με τεράστιες επιφυλάξεις καθώς έβλεπα στην τηλεόραση τα τερατώδη κτίρια, τις απίστευτες παρεμβάσεις στη φύση με τη δημιουργία τεχνητών νησιών, είχα αρχίσει να νιώθω κάπου μέσα μου. πως δεν μπορεί, όλο αυτό το «πράγμα» κάποια στιγμή θα στομώσει, θα φτάσει σε αδιέξοδο, θα καταρρεύσει γιατί, είναι αν μη τι άλλο βιασμός παρά φύση. Και μάλιστα, κατ’ εξακολούθηση.

Η χυδαιότερη έκφραση θαρρώ του Καπιταλισμού βρήκε την ιδανική της έκφραση στο «θαύμα του Dubai». Και είναι η χυδαιότερη, γιατί από πολλούς αντιμετωπίστηκε ως «νέα πρόταση για την ανάπτυξη του 21ου αιώνα».

Ανεξέλεγκτη μεσαιωνική εκμετάλλευση ανθρώπων, ανεξέλεγκτες παρεμβάσεις στη φύση, αρχιτεκτονικά τερατουργήματα που εισβάλλουν με θράσος στον ουρανό για να επιδείξουν την μηχανική επικυριαρχία, τεχνητά νησιά, τεχνητά ποτάμια, τεχνητές πίστες χιονιού για σκι, τεχνητές παραλίες, και εν τέλει τεχνητοί άνθρωποι που είδαν όλα αυτά σαν πρόταση και μοντέλο για το μέλλον του κόσμου.

Dubai, ο ορισμός του υπερθετικού:
Το πολυτελέστερο ξενοδοχείο του πλανήτη ( Burj Al Arab)
Το ψηλότερο κτίριο του πλανήτη ( Burj Dubai)

Και, κάπου 250.000 εργάτες που δούλευαν στις κατασκευές για λιγότερο από 10 δολάρια την ημέρα.

Ο επισκέπτης βέβαια, ποτέ δεν έρχονταν σε επαφή με τους εργάτες.
Καλά κρυμμένοι, σε φρουρούμενα και περιφραγμένα παραπήγματα που φέρνουν στο νου στρατόπεδα συγκέντρωσης, στοιβαγμένοι κυριολεκτικά ο ένας πάνω στον άλλον χωρίς στοιχειώδεις χώρους υγιεινής και εστίασης, μεταφερόντουσαν στις οικοδομές με ειδικά λεωφορεία και με αυτά επέστρεφαν.

Οποιαδήποτε επαφή με τουρίστες, ήταν απαγορευμένη δια ροπάλου.

Είναι εξαιρετικά χαρακτηριστική η απέραντη μυστικότητα με την οποία για χρόνια τυλίχθηκε αυτή η πλευρά του οικονομικού «θαύματος». Και είναι ακόμα πιο χαρακτηριστική η ευκολία με την οποία οι δυτικοί επισκέπτες ή και μόνιμα εγκατεστημένοι εκεί ως στελέχη μεγάλων επιχειρήσεων, έθαβαν στα τρίσβαθα του μυαλού τους μια πραγματικότητα που τους χαλούσε την εικόνα του ιδανικού κόσμου.

Δεκάδες διαφημιστικά φυλλάδια και σποτάκια που προβάλλονταν αποκλειστικά σε χώρες όπως το Πακιστάν καλούσαν τις πανστρατιές των έτσι και αλλιώς εξαθλιωμένων του 3ου κόσμου να έρθουν στη γη της επαγγελίας και να πάρουν γερά μεροκάματα. Χιλιάδες ήταν αυτοί που ανταποκρίθηκαν.

Κάτω από τη μύτη μας, μπροστά στο αλλήθωρο βλέμμα μας, περνούσαν ολάκερα καραβάνια σκλάβων που έφθαναν εκεί και έβλεπαν σε λίγες ώρες τις υποσχέσεις των ατζέντηδων φτηνής εργασίας να γίνονται σκόνη.

Η εικόνα, είναι πια σουρεαλιστική.
Οι βίλες των πραγματικά πλουσίων και διάσημων παραμένουν.
Μόνο που μοιάζουν πια σαν φωτάκια που αναβοσβήνουν σε ένα καμένο χριστουγεννιάτικο δέντρο.

Τεράστια ημιτελή οικοδομήματα παρατημένα, πάμπολλα κλειστά μαγαζιά, άδεια εμπορικά κέντρα και οι μηχανές του τεχνητού χιονιού άνεργες, κινδυνεύουν να σκουριάσουν.

Οι παρατημένες Ferrari στο αεροδρόμιο, τα άδεια καζίνο, αρκετά μεσαία στελέχη που εγκατέλειψαν τις ευρωπαϊκές πατρίδες τους ελπίζοντας σε γρήγορη ανέλιξη και πλουτισμό και που τώρα βρέθηκαν χωρίς δουλειά, είναι τα φαντάσματα, ο αντίλαλος του πιο προκλητικού πάρτι που στήθηκε εδώ και δεκαετίες.

Ένα πάρτι που τέλειωσε όπως του έπρεπε.
Προσθέτοντας όμως ακόμα μεγαλύτερη απόγνωση σε αυτούς που τώρα ψάχνουν να βρουν πως θα επιστρέψουν σε κάποιο Μπανγκλαντές σε κάποιο Πακιστάν…

Και καθώς αυτοί προσπαθούν πρόσκαιρα να βολευτούν σε κάποιο Cayenne, ο Εμίρης του Dubai (που πάντως δεν πρόκειται να γίνει κακομοίρης) ψάχνει να δει πως θα καλύψει την μαύρη τρύπα των 90 περίπου δισεκατομμυρίων δολαρίων.

Είτε τα καταφέρει πάντως είτε όχι, τα πολυώροφα φαντάσματα των μισοτελειωμένων σύγχρονων πύργων δεν έχουν καμία ελπίδα να ολοκληρωθούν, και κάποια στιγμή είτε θα διαλυθούν στα εξ ων συνετέθησαν είτε θα γίνουν «πάσης φύσεως υλικά προς πώληση».

Δεν θα κρύψω τα αισθήματά μου. Κάθε φορά που βλέπω την αλαζονεία να συντρίβεται, χαίρομαι. Μόνο που πάντα αυτή η χαρά είναι φορτωμένη και φιλτραρισμένη με μια πικρή γεύση. Γιατί, οι αλαζόνες κατά το μάλλον ή το ήττον θα βρουν τρόπο να συνεχίσουν. Ενώ αυτοί που θα έχουν συντριβεί από το οικοδόμημα της αλαζονείας τους χάνονται στο πιο πυκνό σκοτάδι.

Δεν ξέρω, από χτες στο μυαλό τριγυρνά εκείνο το παλιό τραγουδάκι: «είναι κακό στην άμμο να χτίζεις παλάτια, ο βοριάς θα στα κάνει συντρίμμια κομμάτια»

Και το Dubai, έχει πολύ άμμο. Μα πάρα πολύ άμμο.
Και ζούμε σε εποχές ισχυρών ανέμων.

Του Γιώργου Πήττα.

πηγή tvxs