Don’t say I didn’t warn you: Big Brother is back!
Published by Emilie under πολιτική, Internet on Τετάρτη, Μαΐου 27, 2009από τον Jerry Maza
So the first verdict finally came, almost 3 years after the raid. You might have heard about it in the news...
You, our beloved users, know that this little speedbump on the information super highway is nothing more than just, a little bump. Todays verdict has already been appealed by us and will be taken to the next level of court (and that will take another 2 or 3 years!)
The site will live on! We are more determined than ever that what we do is right. Millions of users are a good proof of that.
We have seen that some people that we dont know have started collecting donations for us, so we can pay those silly fines. We firmly ask you NOT to do this. Do not gather or send any money. We do not want them since we will not pay any fines!
If you really want to help out, here is a list:
* Seed those torrents a little bit more than you usually do!
* Buy a t-shirt and show the world where your sympathy is.
* If you live in Europe, vote in the election for the EU parliament in June.
* Continue to build the internets! Start more bittorrent sites, blog more, start your own lobby group, create, remix, mash up and continue to grow more heads on this amazing hydra that we know as the internets!
* Do not be afraid of using the network. Invite your friends to this and other file sharing systems. Calm people down if they're upset. We need to stay united.
And say it loud say it proud! We are all The Pirate Bay!
Επιπλέον πρέπει να επισημανθεί πως η αστική οικογένεια του 19αιώνα προσπάθησε να διατηρήσει την απόσταση ανάμεσα στην έννοια της ιδιωτικής πραγματικότητας και τις εντελώς διαφορετικές σχέσεις του δημόσιου κόσμου εκτός της οικείας. Αν και η διαχωριστική γραμμή ήταν συγκεχυμένη, συχνά παραβιαζόταν. Βέβαια, υπήρχε μια ποιότητα στην αστική ζωή του προηγούμενου αιώνα, οι άνθρωποι κατέβαλαν προσπάθεια να , αν και αδύναμη και καταδικασμένη να πέσει, εκμαιεύσουν κάποια μορφή από μια κοινωνία άκρας αταξίας και σκληρότητας. Μετά την κρίση της δημόσιας ζωής τον 19 αιώνα έγινε η προσπάθεια να λυθεί με το όραμα της σφαίρας της οικειότητας, που προάγει κατ’ αναλογία προς την εγκατάλειψη της δημόσιας σφαίρας επειδή δήθεν είναι κενή. Σε ψυχολογικό επίπεδο το περιβάλλον, στην οργάνωση του χώρου στις πόλεις, εξωθεί τους ανθρώπους να θεωρούν τη δημόσια σφαίρα άνευ νοήματος. Οι διαφανείς τοίχοι, τον 20 αιώνα, αν και διαπερατοί, απομονώνουν συγχρόνως τις εντός του κτιρίου δραστηριότητες από τη ζωή του δρόμου. Σ’ αυτή τη σχεδιαστική αντίληψη, η αισθητική της ορατότητας και η κοινωνική απομόνωση συγχωνεύονται.
Η εξάλειψη του ζωντανού δημόσιου χώρου υποδηλώνει μια ακόμα πιο διεστραμμένη ιδέα, να δημιουργηθεί χώρος εξαρτημένος από την κίνηση. Ο δημόσιος χώρος είναι πλέον μια έκταση για να τη διασχίζει κανείς και όχι να βρίσκεται εντός της. Αυτό συμβαίνει γιατί σήμερα βιώνουμε μια άνεση κίνησης άγνωστη σε προηγούμενο αστικό πολιτισμό, εντούτοις η κίνηση έγινε η πιο αγχώδης από τις καθημερινές μας δραστηριότητες.
Ο απονεκρωμένος δημόσιος χώρος είναι ο πιο συγκεκριμένος λόγος που οι άνθρωποι αναζητούν σε οικείο έδαφος ότι αποστερούνται πλέον σ’ έναν πιο ξένο χώρο. Η απομόνωση εν μέσω κοινής θέας, ως ένα άλλο πανόπτικον του Φουκώ, και ο υπερτονισμός ψυχολογικών διεργασιών αλληλοσυμπληρώνονται. Τα κραυγαλέα σημάδια μιας ασύμμετρης προσωπικής ζωής και ενός κοινού δημοσίου βίου βρίσκονταν προ πολλού εν τω γίγνεσθαι. Από την γέννηση της Βιομηχανικής Πόλης, όπου αρχίζει πλέον η πόλη να μην είναι ταυτόσημη με τη δημόσια κουλτούρα.
Επίλογος
Στα εκατό χρόνια που ακολούθησαν το απόγειο του φιλελευθερισμού ο καπιταλισμός σταδιακά οργανώθηκε και η αυθεντική σχέση δημόσιας και ιδιωτικής σφαίρας διαλύθηκε, το περίγραμμα της αστικής δημόσιας σφαίρας διαβρώθηκε. Αλλά ούτε το φιλελεύθερο ούτε και το μαρξιστικό πολιτικό μοντέλο μπορούσαν να διαγνώσουν ότι η δημόσια σφαίρα θα απέμενε περιορισμένη ανάμεσα στις δυο αυτές τάσεις, οι οποίες διαλεκτικά αντικρουόμενες την διέλυσαν απογυμνώνοντάς την από την πολιτική της λειτουργία.
Η ανάπτυξη του δημόσιου χώρου, κτιρίων (και συγκεκριμένα του μουσείου) θα έπρεπε να ιδωθεί ως το αποτέλεσμα ενός πλήθους μη συσχετισμένων γεγονότων, εμπεριέχοντας τη μοντέρνα ιδέα της προόδου και των αναδυόμενων ιστορικών μεθόδων. Αλλά το ίδιο σημαντικά ήταν το αντίκτυπο της βιομηχανοποίησης και αστικοποίησης, και οι αντίστοιχες επιπτώσεις στη δημόσια και ιδιωτική σφαίρα.
Η συνοπτική αυτή επισκόπηση αποκαλύπτει ότι η τροπή και η πλοκή της δημιουργίας των δημοσίων χώρων (κτιρίων και μουσείων) καθορίστηκαν από δυο βασικούς και στενά συναρτόμενους παράγοντες. Από τη μία, η μεταβαλλόμενη σχέση μεταξύ κράτους και κοινωνίας, με άλλα λόγια μεταξύ της δημόσιας και πολιτικής σφαίρας. Και από την άλλη, η διαδικασία μετασχηματισμού της δομής του πολιτισμικού πεδίου, στο πλαίσιο επαναπροσδιορισμού των κυρίαρχων πολιτισμικών ιεραρχιών και κατηγοριών και κατά συνέπεια μιας διαρκής αναθεώρησης της ίδιας της έννοιας του πολιτισμού.
Πιο συγκεκριμένα η εξέλιξη του δημόσιων χώρων και κτιρίων (και συγκεκριμένα του μουσείου) παρακολουθεί ουσιαστικά το ξετύλιγμα αυτών των δυο παράλληλων και αλληλοεπηρεαζόμενων διαδικασιών, αποτελώντας το θεσμικό χώρο στον οποίο αυτές βρίσκουν την πιο αποκαλυπτική και εμβληματική σύγκλιση και συνέκφρασή τους.
βιβλιογραφική αναφορά:
Sennett Richard, Η τυραννία της οικειότητας: ο δημόσιος και ο ιδιωτικός χώρος στο δυτικό πολιτισμό, Νεφέλη, 1999
Lefebre Henry, Δικαίωμα στην πόλη: Χώρος και Πολιτική, Παπαζήση, 1977
Lefebre Henry, Μαρξισμός και Πόλη, Οδυσσέας, 1976
Habermas Jurgen, The Structural Transformation of the Public Sphere: An Inquiry into a Category of Bourgeois Society, The MIT Press, 2001
Benevolo Leonardo, Η πόλη στην Ευρώπη, Ελληνικά Γράμματα, 1997
Bennett Tony, The birth of the museum: history, theory, politics, Routledge, 1995