Original post can be found here
But do we tend to associate certain sounds with certain rooms? Do the spaces speak?

It is a common knowledge that we experience places not only by seeing but also by listening. In Spaces Speak, Are You Listening?, Barry Blesser and Linda- Ruth Salter take advance of his long career in audio engineering and her experience regarding space, and they examine auditory spatial awareness. They introduce the notion of aural architecture, integrating contributions from a wide range of disciplines such as architecture, music, acoustics, psychology, art and many others. According to them, when we think of architecture, we tend to visualize the properties of space that can be seen, especially boundaries like walls and surfaces. In contrast, aural architecture has aural boundaries. Moreover, the aural and acoustic attributes of a space have an influence on the moods and feeling of those who inhabit it. Searching for a certain high-impact space is easier than trying to construct it, since it is impossible to auralize a space that has never been experienced. So, it is obvious that we tend to listen to the unique voice of certain spaces but without realizing it most of the times.
But what happens when we leave our home? How we tend to aurally experience the city? The French philosopher and phenomenologist Jean- Francois Augoyard at the Centre de researche sur l’espace sonore et l’ environment urbain (CRESSON) at the National School of Architecture of Grenoble and lead soundscape researcher, makes an innovative approach. In his book, Sonic experience, a guide on everyday sounds, he introduces the notion of sonic effect, and he provides a sourcebook full of auditory examples with a distinctive architectural and urban context. Nevertheless, he clearly uses the notion of R. Murray’s soundscape and Pierre Schaeffer’s sound object. Augoyard believes that never before has the everyday contemporary soundtrack of urban space been so cacophonous, and he hopes to enrich our understanding of what it is to listen and the role sound plays to our environment.
Following the same path with CRESSON Bjorn Hellstrom, the writer of Noise Design: Architectural Modelling and the Aesthetics of Urban Acoustic Space, takes a structural approach to urban acoustic space. While most regulations adopt a defensive attitude towards noise, as unwanted sound, Hellstrom believes that urban noise, transient and immaterial as it is, makes public and private space less predictable and less monotonous, having a direct connection to transparent and fluid space, which is a central principle of contemporary architectural composition.
But is this transformation of the contemporary urban soundscape in the Western World, the result of major cultural and technological changes that took place in the beginning of 20^th century? Emily Thomson, in her book The Soundscape of Modernity: Architectural Acoustics and the Culture of Listening in America, 1900-1933, agrees that the dramatic transformations in what people heard and how they listened, were the result of the prevalence of a new aural culture. The new sound of the modern technology changed radically the experience of sonic space. This is a fact that you can visually notice for example when you experience the architecture of Boston’s Symphony Hall, which was built in 1900s and the architecture of Radio City Music Hall, which was built in the 1930’s. The architectural composition of these two stages is mainly the result of acoustics but its function changes entirely in these two cases.
The result of this journey is that; the connection between soundscapes and architecture is not a new but an ancient one. While the soundscape of the world changes, as R. Murray Schafer has stated in his book that introduced the notion of soundscape, modern man should learn to inhabit a world with an acoustic environment radically different from any other era. I believe that contemporary architects should stop designing for people without senses and focus on real space rather than space constructed by bits!


References:
Blesser, Barry and Linda-Ruth Salter. Spaces Speak, Are You Listening?: Experiencing aural architecture. Cambridge: The MIT Press, 2007. Print.
Auguyard, Jean-Francois and Henry Torgue. Sonic experience, a guide on everyday sounds. Quebec: McGill- Queen’s University Press, 2005. Print.
Hellstrom, Bjorn. Noise Design: Architectural Modelling and the Aesthetics of Urban Acoustic Space. (Doctoral Dissertation, School of Architecture, Royal Institute of Technology, KTH) Gotenborg: Reproman AB, 2003. Print.
Thomson, Emily. The Soundscape of Modernity: Architectural Acoustics and the Culture of Listening in America, 1900-1933. Cambridge: The MIT Press, 2004. Print.
Schafer, R. Murray. The Soundscape: Our Sonic Environment and the Tuning of the World. Vermont: Destiny Books, 1977,1994. Print

Picture sources:
http://en.wikipedia.org/wiki/The_Enraged_Musician
Second photograph is courtesy of Alex Stogiannis; Stockholm’s central station January 2013.
http://bicycleresearchproject.blogspot.gr/2013/01/18-emily-thompsons-soundscape-of.html

 The original article is posted here.

Taking a cue from fellow blogger Joseph Young and his blog posts about the 100th anniversary of Noises Manifesto, the words of Luigi Russolo about the great modern city came to my mind. According to Russolo, the city was characterized mainly by the sounds of the machine, as he was always in search of the music in technology as a true futurist that he was. 

  

My curiosity about connections between sound and architecture made me take a different path, so I researched musicians who have taken an interest in the city and architecture as a source of inspiration. Iannis Xenakis was a genius who used his personal memories of crowd, demonstrations and battles that took place in the city of Athens, during the German occupation in the Second World War, as a row music material, a true war soundscape. Using his own words “The whole world has observed the sonic phenomena regarding a large politicized crowd of hundreds of thousands of people. The human river recites a slogan with dissent rate. Afterwards another slogan is heard from the head of the demonstration and is transmitted until the end, by replacing the first one. So, a wave of transition starts from the head until the end of the demonstration. The clamor fills the city, the inhibitory power of the voice and the rhythm is the highest that could ever be. It is about an event particularly bright and beautiful regarding its own ferociousness. Thereafter, there is the conflict between the protestors and the enemy. The perfect rhythm of the last slogan decays in a vast crowd of chaotic screams that are transmitted until the end of the demonstration. Let’s imagine additional to that the bursts of the machineguns and the whistle of the bullets that add their intonation in this complete disarray. Then, very quickly, the crowd is dissolved, the sonic and the visual hell is succeeded by an explosive calmness, full of despair, death and dust.”  (Iannis Xenakis, 21).

 Iannis Xenakis' studies and his profession as an architect and engineer (these two were considered to be almost the same by Greek Universities in previous decades), as Makis Solomos marked in his book about Xenakis, affected deeply his music in terms of practical mathematics and a holistic spatial notion of sound. 

But can the opposite also be true? Can we find examples of architectural structures that are affected mainly by sound? As an architect and a theorist Juhani Pallasmaa stated in his book The Architecture of image: Existential Space in Cinema, since the 1970s architects have fervently sought connections with other art forms—such as seeking inspiration in painting, sculpture, literature and music. Architects’ interest in infusing their work with echoes of other art forms indicates that the architecture has become uncertain of its essence and future course. 

 Searching deeper in older historical periods, such as 1950s, I came across Steen E. Rasmussen’s classic architectural theory book Experiencing Architecture. Steen E. Rasmussen, a Danish architect and urban planner, acknowledged that “It is possible to speak of hearing architecture.” He believed that sound is a major factor of architecture—even if many of us could say that a building does not produce sound, and therefore cannot be heard. But isn't this also true about light? A building does not radiate light, yet it can be seen. Rasmussen concludes, “Though you cannot hear whether or not it is good architecture, neither is it certain you can see whether it is good or not, you can both see and hear if a building has character.” (Steen E. Rasmussen, 224).

And as I continued my journey exploring contemporary architecture, I came across the work of Peter Zumthor, a Swiss architect and winner of the 2009 Pritzker Prize, whose work I have always admired. As he claimed in his book Atmospheres, “The Sound of a Space” is one of the nine aspects that concerned him in order to generate a certain atmosphere in his buildings. He believes that interiors are like large instruments that collect sound, amplifying and transmitting it somewhere. According to Zumthor, that particular sound of his spaces has to do with the shape peculiar to each room, with the surfaces of the materials they contain and the materials that have been applied. 

But do we tend to associate certain sounds with certain rooms? Do the spaces speak? To be continued...

References:

Σολωμός, Μάκης. Iannis Xenakis: the Universe of an Idiosyncratic Creator. Αθήνα: εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2008. Print.

Pallasmaa, Juhani. The Architecture of Image: Existential Space in Cinema. Helsinki: Rakennustieto Publishing, 2007. Print.

Rasmussen, Steen E. Experiencing Architecture. Cambridge: The MIT Press, 1959, 1964. Print.

Zumthor, Peter. Atmospheres: Architectural Environments Surrounding Objects. Basel: Birkhauser, 2006, 2010. Print.

Picture sources:

http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Kunsthofpassage_Dresden.jpg

http://commons.wikimedia.org/wiki/File:Expo58_building_Philips.jpg

http://littlespeakeasy.com/?p=318

Η Αίθουσα Τέχνης Vlassis Art Gallery συμμετέχει για τρίτη συνεχή φορά στη PhotoΒiennale / 22η Διεθνή Φωτογραφική Συνάντηση του Μουσείου Φωτογραφίας Θεσσαλονίκης, που φέτος έχει κεντρικό θέμα το ΛΟΓΟ, με την ομαδική έκθεση φωτογραφίας με τίτλο: ‘ Break The Wall’, σε επιμέλεια της μουσειολόγου Γεωργίας Κουρκουνάκη.
Τα εγκαίνια της έκθεσης θα πραγματοποιηθούν την Τρίτη 22 Μαΐου, στις 20:00 (Βεροίας 6 Άνω Λαδάδικα) και η έκθεση θα διαρκέσει μέχρι τις 09 Ιουνίου 2012.

  Παραγωγή: Φωτογραφικό Kέντρο Θεσσαλονίκης

 Στην έκθεση συμμετέχουν οι:

Ζαχαρίας Αυγερινός,
Σταύρος Δαγτζίδης,
Νάνσυ Εξάρχου,
Αιμιλία Καραποστόλη,
Βασίλης Καρκατσέλης,
Κωνσταντίνος Κίτσος,
Ευθύμης Μουρατίδης,
Roufixte designers productions, 
Σταύρος Σταματίου,
Βαλάσης Φέστας και
Γιάννης Χολογγούνης.

Σε μία εποχή που η πραγματικότητα σταδιακά αντικαθίσταται από την ψηφιακή κάποιοι ακόμα διεκδικούν τους τοίχους της απρόσωπης πόλης και κάνουν ηχηρή την παρουσία τους. Αόρατα χέρια, μέρα και νύχτα γράφουν συνθήματα σε τοίχους, σχεδιάζουν γκράφιτι και κολλούν αφίσες. Οι τοίχοι γίνονται οι μάρτυρες της ζωής της πόλης και καταγράφονται πάνω τους οι ανησυχίες, οι σκέψεις και τα συναισθήματα των κατοίκων της. Εξάλλου έχουν καθιερωθεί ως οι πιο κατάλληλοι για να φιλοξενήσουν διαμαρτυρίες και συγκρούσεις. Στο αστικό τοπίο οι τοίχοι μεταμορφώνονται σε ένα χώρο δημόσιας σφαίρας που σπάει τον απομονωτισμό του καθενός μας, σπάει τον τοίχο που έχει χτίσει η σιωπή μας.
Οι τοίχοι εισβάλλουν στην καθημερινότητα μας και με πείσμα μας επιδεικνύουν τα καμώματα αγνώστων καλλιτεχνών και εσωστρεφών περιπλανητών, που πιθανόν να μη γνωρίσουμε ποτέ. Ως άλλοι «μάρτυρες» του κοινωνικού γίγνεσθαι, αντικατοπτρίζουν τις ανάγκες, τις αντιλήψεις, τα οράματα, αλλά και τον πολιτισμό της εκάστοτε κοινωνίας. Πάνω από όλα όμως καθρεφτίζουν τις ενδότερες μας σκέψεις, που πολλές φορές δεν τολμούμε να τις εκφέρουμε δυνατά. Μοιάζει σαν οι τοίχοι να έχουν τη δική τους εσωτερική ζωή, κρατώντας καλά κρυμμένα ‘μυστικά’. Μετατρέπονται σε φορείς συλλογικής μνήμης, πάνω στους οποίους στη διάρκεια των χρόνων καταγράφονται γεγονότα ξεχωριστά, στιγμές που αφήνουν ανεξίτηλο το σημάδι τους στον καθέναν. Πολιτικά συνθήματα, εφηβικοί προβληματισμοί, ανομολόγητες σκέψεις, προσωπικές ανησυχίες, νέες μόδες όλα είναι εκεί να σου μιλήσουν και ξέρουν να μιλάνε σε όσους θέλουν να ακούσουν. Συμφωνήσεις ή διαφωνήσεις με το μήνυμα δεν έχει ιδιαίτερη σημασία, αρκεί που το αναλογίστηκες, μόνο τότε εκπληρώνει το σκοπό του και ο διάλογος έχει ήδη ξεκινήσει.
Οι καλλιτέχνες της έκθεσης σαν άλλοι αρχαιολόγοι έχουν ανασύρει με το φακό τους τα επεισόδια που βρίσκονται πάνω στους τοίχους της πόλης, συνδέοντας την καθημερινή ζωή με την τέχνη, μία σύνδεση αναπόφευκτη για τον καλλιτέχνη που έχει επιλέξει η θέση του να ανήκει στους δρόμους. Τα έργα της έκθεσης θέτουν ερωτήματα, δημιουργούν αντιφατικά νοήματα και υπερβαίνουν το όριο της απλής αναπαράστασης, καλώντας τους θεατές να ξεκινήσουν ένα νέο διάλογο με την τέχνη του δρόμου και τη δική τους πραγματικότητα. Στην έκθεση τα βίντεο, τα σλάιντς, οι φωτογραφίες, η ηχητική εγκατάσταση και η τέχνη του δρόμου υποβάλλουν το θεατή να αναλογιστεί την κοινωνική και πολιτική σημασία των τοίχων, τη μνημειακότητα που αυτοί κρύβουν και ίσως τελικά στα έργα να αναγνωρίσει τον εαυτό του.



Λίγα λόγια για το έργο των καλλιτεχνών:
 Οι φωτογραφίες του Ζ. Αυγερινού και του Ε. Μουρατίδη εξετάζουν τα επεισόδια πάνω στους τοίχους μεγεθυμένα μέσα από το φωτογραφικό φακό και απομονωμένα από το αστικό περιβάλλον ως ξεχωριστά συμβάντα που εξελίσσονται αυτόνομα πάνω τους. Η ταύτιση με το μήνυμα και η συναισθηματική κατάσταση που προκαλεί οδηγεί τους καλλιτέχνες στη φωτογραφική αποτύπωση του γεγονότος.
Στο έργο της Ν. Εξάρχου ένας ακόμα παράγοντας εισέρχεται στο έργο της, αυτός του χρόνου. Τα έργα της καταγράφουν τα ίχνη που αφήνουν στους τοίχους οι άνθρωποι κι ο χρόνος, εστιάζοντας στη λεπτομέρεια, την τυχαία εικαστική σύνθεση του δρόμου που τραβάει την προσοχή της. Με ματιά ζωγράφου επιλέγει τα σημάδια που άφησε ο χρόνος στα απολειφάδια από τις ζωές των άλλων, καμία φορά είναι λέξεις στους τοίχους, άλλοτε πάλι χρώματα και σχήματα που η ρυθμική τους εναλλαγή φτιάχνει μουσική για τα ματιά, εξηγεί η καλλιτέχνης.
Το συνολικό έργο των ογδόντα σλάιντς του Β. Φλέσα που παρουσιάζεται με τη μορφή αρχείου από συνθήματα της δεκαετίας του 80’ και του 90’ μας καλεί σε μία ιστορική ανασκόπηση των γεγονότων που τάραξαν την Αθήνα εκείνη την εποχή και παρουσιάζει τη διαφορετική αισθητική της εποχής.
 Ο Γ. Χολογγούνης στο έργο του υπονοεί την ανθρώπινη παρουσία και τη σχέση της με τους τοίχους μέσα από τις ανθρώπινες σκιές και τα τεκμήρια του πολιτισμού που προβάλλονται μπροστά από αυτούς.
Το ανθρώπινο στοιχείο είναι παρόν και στις φωτογραφίες του Κ. Κίτσου και του Σ. Σταματίου, οι οποίες παρουσιάζουν ντοκουμέντα καθημερινών στιγμών στα οποία η ειρωνεία αναδύεται, όταν ο φακός συλλαμβάνει την οπτική σύζευξη ανθρώπου και αστικού περιβάλλοντος.
Φτάνοντας στη διαχρονική σημασία των τοίχων ο Β. Καρκατσέλης παρουσιάζει τους τοίχους ως σημεία που διηγούνται ξεχωριστές ιστορίες οι οποίες περιλαμβάνουν «το παρελθόν που φθάρθηκε ..και το εκάστοτε παρόν που χάνεται το ίδιο εύκολα» εξηγεί ο καλλιτέχνης. Σε μία αναζήτηση για την καταγραφή αυτών των ιστοριών χρησιμοποίησε το φωτογραφικό μέσο για να αποτυπώσει τις ιστορίες των αποκλεισμένων από τα ‘μέσα μαζικής εξόντωσης’ πολιτών, όπως αναφέρει επιλέγοντας τη «μετωπική φωτογραφία που οριοθετεί την επιφάνεια αναπαραγωγής με τρόπο τέτοιο που να ανάγει στο κατ’ ομοίωση».
Το βίντεο του Σ. Δαγτζίδη διαπραγματεύεται τον πολιτικό λόγο των εφημερίδων τοίχου, ο οποίος «μπαινει στο μίξερ του δρόμου μαζί με τις διαφημίσεις, τις κομματικές γιορτές επισήμων και γκρουπουσκουλων, parties, και ήχους και καταλήγει στο τέλος σαν πολιτικός πολτός», με το ερώτημα να πλανάται: τελικά τι μένει στο θεατή-ακροατή;»
Η ηχητική εγκατάσταση της Α. Καραποστόλη, η οποία δημιουργήθηκε για τη συγκεκριμένη έκθεση, «στα διαφανή όρια μεταξύ του “μέσα” και “έξω”, περιλαμβάνει δύο συστήματα ήχου. Το ένα αναπαράγει το λόγο της εξουσίας και το άλλο, το λόγο του εξουσιαζόμενου. Μια προσπάθεια δημιουργίας μιας ηχητικής πύλης που ορίζει μια φαντασιακή αντιπαράθεση, ένα διάλογο που δε γίνεται ποτέ την ίδια στιγμή αλλά πραγματοποιείται πάντα στον ίδιο δημόσιο χώρο».
Τέλος, τα έργα από την ομάδα Roufixte designers productions ως γνήσια έργα τέχνης του δρόμου θα εμφανιστούν στους τοίχους έξω από τη γκαλερί Vlassis Art Gallery σε ανυποψίαστο χρόνο, όταν οι θεατές της έκθεσης δε θα βλέπουν, ακριβώς όπως συνηθίζει η ομάδα. Με όπλο την ανωνυμία τους και το πεδίο που τους προσφέρουν οι τοίχοι της πόλης καταγράφουν την επικαιρότητα και τη σχολιάζουν με καυστικό και εύστοχο τρόπο, με σκοπό να περάσουν μηνύματα και να αγγίξουν την ανθρώπινη ψυχή.
 Γεωργία Κουρκουνάκη Μουσειολόγος

Παράλληλες δράσεις: Την ημέρα των εγκαινίων θα γίνει δημόσια προβολή φωτογραφιών από συνθήματα σε τοίχους, που τράβηξαν οι : Ζαχαρίας Αυγερινός, Κάλλη Μπέλλου, Βασίλης Καρκατσέλης, Κωνσταντίνος Κίτσος, Νίκος Κοτζαμπασάκης, Ευθύμης Μουρατίδης, Σταύρος Σταματίου και ο Βαλάσης Φέστας. Σημαντικό μέρος της έκθεσης είναι η δημόσια παρουσία των φωτογραφιών εκεί όπου δημιουργηθήκανε. Οι τοίχοι που φωτογραφηθήκανε θα ξαναγυρίσουν στους τοίχους.
Κατά τη διάρκεια της έκθεσης, σε ημερήσια σχεδόν βάση, προβολές πολλαπλάσιων της έκθεσης έργων, θα πραγματοποιούνται σε πολλά μέρη της πόλης. 1000 περίπου τοίχοι με συνθήματα, που περιλαμβάνουν όλη την πολιτική ιστορία της Ελλάδας των τελευταίων 40 ετών, θα περιπλανηθούν στους τοίχους της πόλης που γιορτάζει φέτος έναν ακόμη σταθμό στην ιστορία της. Το πρόγραμμα αυτών των προβολών, που πολλές φορές θα συνοδεύονται από δράσεις, μουσικά happening και άλλες εκδηλώσεις, θα ανακοινώνεται με ξεχωριστά Δελτία Τύπου και θα αναρτάται στο site του Φωτογραφικού Κέντρου Θεσσαλονίκης www.fkth.gr

(Για περισσότερες πληροφορίες επί των προβολών: Καρκατσέλης Βασίλης τηλ 6942 860 890) Περισσότερες Πληροφορίες PhotoBiennale 2012 / 22η Διεθνής Φωτογραφική Συνάντηση
1ο μέρος: Μάιος-Ιούλιος 2012,
2ο μέρος: Σεπτέμβριος-Δεκέμβριος 2012
www.photobiennale.gr “Break The Wall” Vlassis Art Gallery Βεροίας 6, Άνω Λαδάδικα
 Διάρκεια Έκθεσης: 22 Μαίου ως 09 Ιουνίου 2012
 Ώρες Λειτουργίας: Τρίτη – Παρασκευή: 16:00 – 20:00, Σάββατο: 10:00 – 15:00
6973406526, 6972282438
vlassisart@yahoo.com

What do you hear when you listen to the Earth?

The World Listening Project invites you to participate in "Listen to the Earth," a global event that happens during Earth Week. Listen to the Earth activities include listening to one's soundscape, field recordings, soundwalks, performances, other practices that pertain to acoustic ecology, and more.
 

http://act.earthday.org/event/listen-earth-2012


http://www.worldlisteningproject.org/
 

My answer :

“24 hours, 5 gardens and 1 digital recorder”

a series of field recordings in the seaside "Nea Paralia" of Thessaloniki.

Listen to the track 

As an inhabitant of a Greek city, I find it very hard to come across nature in my everyday life. Unlike other European cities with numerous vast parks like Munich, Stockholm, e.t.c. Thessaloniki lacks one, so the seaside is the only opportunity to Listen To The Earth!

On the seaside of Thessaloniki a new architectural project of urban regeneration is taking place. The architects of the project, Prodromodos Nikiforidis and Bernard Cuomo, succeeded in making a high quality urban space, even if parts of their design were not accomplished. The seaside of the city is a very strong limit between the city and the sea, man and nature. The design proposal uses as a first guideline the previous statement and as a second, the idea of appropriation; People feel free to use the urban space and express themselves as they pleased.

At the present time, April 2012, the design is separated in five gardens (the other ones are under construction). These gardens have strong natural elements, which I would like to highlight using my field recordings as an approach to the main question, What do you hear when you listen to the Earth?

The field recordings held during the night of 20-21^th of April and during the midday of 21^th of April. After selecting the ones I found more interesting, I reorganized their sequence in order to match the architectural pattern of the gardens. First you will listen to “the garden of music” during the nighttime and afterward during the daytime. The second one is “the garden of water” which has by far the most natural elements combined (also nighttime and midday), third is “the garden of memory”, forth “the garden of roses” and last “the garden of sound”. During the final minute you can listen to the seaside being resonated by the strong wind.

As a result I would like to stress how powerful listening is and how intensely you can experience the architectural environment through that sense. Moreover, considering the different natural elements, space qualities change drastically between day and night (birds during the daytime, frogs during nighttime, windy days, e.t.c.). These changes occur in such ways that traditional means of architectural design cannot predict. 
 

Πρώτα απ' όλα θέλω να ζητήσω συγνώμη για τον πιο βαρετό τίτλο που μπορεί να έχει ένα post! Δεν έβρισκα κάτι πιο πιασάρικο! Αλλά νομίζω πως το περιεχόμενο είναι αρκετά ενδιαφέρον τουλάχιστον για τους αρχιτέκτονες.
Σύμφωνα με τους προηγούμενους συγγραφείς (βλέπε τα 2 προηγούμενα post που αφορούν τον Έκο και το Craft of Research ) το μεθοδολογικό πλαίσιο μιας έρευνας θεωρείται θεμελιώδες και αποτελεί ένα από τα σημαντικότερα κριτήρια για την επιστημονικότητα της. Σε πεδία όπως και η αρχιτεκτονική καλή ώρα, που φλερτάρουμε με πολλές επιστήμες, τέχνες κοκ, η μεθοδολογία δεν μπορεί να είναι κοινή για όλες τις ερευνητικές εργασίες.

Ένα βιβλίο που βοηθάει αρκετά την κατανόηση της ιδιαιτερότητας της αρχιτεκτονικής ερευνητικής μεθοδολογίας είναι το "architectural research methods" των L.Groat και D.Wang, 2002 εκδόσεις John Wiley & Sons, Inc. Το βιβλίο αποτελείται από δύο μέρη: Το πρώτο αφορά το πλαίσιο της αρχιτεκτονικής έρευνας και το δεύτερο τις 7 διαφορετικές στρατηγικές (σχέδια έρευνας). Είναι κοντά 400 σελίδες αλλά νομίζω πως έχει παραδείγματα που βοηθούν όχι μόνο την ακαδημαϊκή πορεία ενός αρχιτέκτονα αλλά και την επαγγελματική του ζωή.

Τι ορίζεται ως αρχιτεκτονική έρευνα; Σύμφωνα με τους συγγραφείς αρχιτεκτονική έρευνα ορίζεται η συστηματική μελέτη που προσανατολίζεται στην δημιουργία γνώσης. Ο ορισμός προέρχεται από ένα παλιότερο βιβλίο του J. Snyder, με τον τίτλο "Architectural Research", που εκδόθηκε το 1984. Ως συστηματική ορίζεται η μελέτη η οποία έχει να κάνει με έναν συγκεκριμένο τρόπο που συλλέγονται οι πληροφορίες, με μια συγκεκριμένη κατηγοριοποίηση, ανάλυση και παρουσίαση τους και όχι με την απλή συγκέντρωση τους. Ως δημιουργία γνώσης νοείται οποιαδήποτε νέα γνώση που μπορεί να παραχθεί μέσα από μια πληθώρα μέσων και μοντέλων. Η αρχιτεκτονική έρευνα εστιάζει στα υλικά προϊόντα του αρχιτεκτονικού σχεδιασμού αλλά και στην διαδικασία που πραγματοποιείται πριν από αυτόν. Με άλλα λόγια, η αρχιτεκτονική έρευνα μπορεί να εστιάζει στην αρχιτεκτονική θεωρία ή και στην αρχιτεκτονική πρακτική.

Χρήσιμες για την ερευνητική εργασία είναι η στρατηγική (μέθοδος), δηλαδή το γενικό πλάνο της έρευνας και οι τακτικές, δηλαδή οι επιμέρους τεχνικές όπως συλλογή πληροφοριών, αρχειακή έρευνα, κοκ. Στο σχήμα είναι εμφανή τα όρια της κάθε πρακτικής.
Μια κοινή τάση στις αρχιτεκτονικές σχολές είναι ο διαχωρισμός της γνώσης σε τομείς με συγκεκριμένα χαρακτηριστικά (κλάδοι) π.χ. "πράσινη" τεχνολογία, πολεοδομία, ιστορία κ.ο.κ. Αλλά οι συγγραφείς πιστεύουν πως η καινοτόμος αρχιτεκτονική έρευνα είναι το αποτέλεσμα του ταιριάσματος αυτών των διαφορετικών κλάδων.
Το πρώτο μέρος του βιβλίου συνεχίζεται με το επόμενο κεφάλαιο (2) το οποίο μελετά τις κοινές πρακτικές μεταξύ ερευνητικών πλαισίων και ασχολείται πρώτον με παραδείγματα τα οποία διασαφηνίζουν την επιστημολογική βάση του κάθε ερευνητικού πλαισίου και δεύτερον με το πως τα κριτήρια που καθορίζουν την ποιότητα της κάθε ερευνητικής εργασίας εξαρτώνται από το ερευνητικό πλαίσιο που έχει επιλέξει ο/η ερευνητής/τρια.
Ας αρχίσουμε με τα ερευνητικά μοντέλα που αποτελούνται από τα ερευνητικά πλαίσια:

• Διχοτομημένο μοντέλο. Το 1990 η Julia Robinson προτείνει στο Journal of Architectural Education δύο ερευνητικά πλαίσια: την επιστήμη και το μύθο. Ή αλλιώς την ποσοτική και την ποιοτική έρευνα. Η διαφορά αυτών των δύο ερευνητικών πλαισίων είναι κάπως απλοποιημένη και είναι κατά βάση διαφορά τακτικών και όχι οντολογικών ή επιστημολογικών παραδοχών. Επιπλέον, σύμφωνα με τον John Creswell (Research design: Quantitative and Qualitative Approaches, 1994) πίσω από κάθε ερευνητικό πλαίσιο (ποσοτικό και ποιοτικό) πρέπει να υπάρχει μια συγκεκριμένη μεθοδολογία έρευνας, όπως φαίνεται και στο σχήμα. (ένα λάθος μου στο σχήμα είναι η μετάφραση του deductive ως αφαιρετική μέθοδος, το πιο σωστό είναι παραγωγική μέθοδος).

• Συνεχές μοντέλο. Οι Joroff και Morse στο Architectural Research το 1984, προτείνουν ένα  συνεχές μοντέλο το οποίο εμπεριέχει όλα τα πλαίσια έρευνας που μπορεί να χρησιμοποιήσει ένας αρχιτέκτονας, το οποίο μπορεί να συνοψιστεί στο σχήμα που ακολουθεί. Η αριστερή μεριά του σχήματος θεωρείται πιο υποκειμενική και η δεξιά μεριά πιο αντικειμενική.

 

Όμως αυτό το μοντέλο κρύβει δύο βασικές παραδοχές: πως υπάρχει μία πραγματικότητα εκεί έξω και η γνώση της προδιαθέτει αντικειμενικές μεθόδους.

•  Εναλλακτικό μοντέλο (τριμερής clusters). Οι συγγραφείς προτείνουν ένα μοντέλο που βασίζεται 3 clusters. Με τον όρο cluster ορίζουν ένα πλαίσιο έρευνας το οποίο περιλαμβάνει πολλές στρατηγικές και τακτικές οι οποίες όμως μπορεί να μοιράζονται και με άλλα πλαίσια. Τα 3 βασικά ερευνητικά πλαίσια είναι το θετικιστικό/μεταθετικιστικό (postpositivism), το νατουραλιστικό/ερμηνευτικό/κονστρουκτιβιστικό (naturalism) και το χειραφετημένο/μεταδομιστικό (emancipatory), την μετάφραση την δανείστηκα από τις ανθρωπιστικές επιστήμες και θα το εξηγήσω λίγο αργότερα.

Με τον όρο θετικισμό/μεταθετικισμό (postpositivism), σύμφωνα με την Donna Mertens (research methods in education of psycology), νοούνται οι παραδόσεις η οποίες έχουν σαν βασικές αρχές: όσον αφορά την οντολογία (φύση της πραγματικότητας) μία πραγματικότητα η οποία μπορεί να γίνει απτή μέσα από κάποια πλαίσια και όσον αφορά την επιστημολογία (φύση της γνώσης και σχέση μεταξύ ερευνητή και αντικειμένου έρευνας) την αντικειμενικότητα του ερευνητή που ερευνά από απόσταση το αντικείμενό του. Αυτό το πλαίσιο έρευνας χρησιμοποιούν κυρίως οι θετικές επιστήμες και είναι θεμιτό η έρευνα να μην περιλαμβάνει το ανθρώπινο στοιχείο.


Με τον όρο το νατουραλισμός/κονστρουκτιβισμός (naturalism) σύμφωνα με τους Egon Guba και Yvonna Lincoln (criteria of assesing the truthworthiness of naturalistic inquires) νοούνται παραδόσεις που αναπτύχθηκαν τα τελευταία 30 - 40 χρόνια ως αντίδραση στον θετικισμό και έχουν να κάνουν με την ποιοτική έρευνα όπως η φαινομενολογία, η ερμηνευτική, ο εμπειρισμός και ο κονστρουκτιβισμός. Σύμφωνα με την Donna Merten, οι παραδόσεις αυτές έχουν σαν βασικές αρχές: όσον αφορά την οντολογία (φύση της πραγματικότητας) πολλαπλές, κοινωνικά κατασκευασμένες πραγματικότητες και όσον αφορά την επιστημολογία (φύση της γνώσης και σχέση μεταξύ ερευνητή και αντικειμένου έρευνας) την αλληλεπίδραση του ερευνητή με αυτούς που συμμετέχουν στην έρευνα και τις σαφείς αρχές της εκάστοτε έρευνας που κατασκευάζονται για συγκεκριμένες καταστάσεις και επιφέρουν τα ανάλογα αποτελέσματα.

Με τον όρο χειραφέτηση/μεταδομισμός (emancipatory), την μετάφραση την δανείστηκα από τις κοινωνικές επιστήμες και έχει να κάνει με τις παραδόσεις που ακολουθούν τον κονστρουκτιβισμό (δέχομαι προτάσεις για την μετάφραση), ονομάζονται οι παραδόσεις όπως η κριτική θεωρία, ο φεμινισμός/σπουδές φύλου και ισότητας και οι φυλετικές σπουδές. Σύμφωνα με την Donna Merten, οι παραδόσεις αυτές έχουν σαν βασικές αρχές: όσον αφορά την οντολογία (φύση της πραγματικότητας) πολλαπλές πραγματικότητες διαμορφωμένες από κοινωνικές, πολιτικές, πολιτιστικές, οικονομικές, εθνικές και φυλετικές αρχές και όσον αφορά την επιστημολογία (φύση της γνώσης και σχέση μεταξύ ερευνητή και αντικειμένου έρευνας) την αλληλεπίδραση του ερευνητή με αυτούς που συμμετέχουν στην έρευνα και το ότι η γνώση είναι κοινωνικά και ιστορικά σχετικιστική.

Kριτήρια που καθορίζουν την ποιότητα του κάθε ερευνητικού πλαισίου σύμφωνα με τον Egon Guba.

Τα κριτήρια ποιότητας που έχουν να κάνουν με το τελευταίο ερευνητικό πλαίσιο (emancipatory) δεν μπορούν να μπουν στον πίνακα γιατί είναι πολύ πιο ολιστικά και έχουν να κάνουν με: 1) Ιστορική σχετικότητα (historical situatedness), κατά πόσο δηλαδή η έρευνα λαμβάνει υπόψη της, τις πολιτικές, φυλετικές, εθνικές κοκ πτυχές της συγκεκριμένης κατάστασης που ερευνά. 2) Διάβρωση της Άγνοιας (eroding ignorance), κατά πόσο η έρευνα φέρνει στο φως συγκεκριμένες κοινωνικές, πολιτιστικές και ανθρώπινες δυναμικές που μέχρι τώρα περνούσαν απαρατήρητες. 3) Ώθηση για μετασχηματισμούς (transformation impulse), δηλαδή για επιτακτική ανάγκη αλλαγής των υπαρχουσών καταστάσεων και πρακτικών.

(σε λίγο η συνέχεια)

Στο κεφάλαιο που ακολουθεί (3), γίνεται λόγος για την βιβλιογραφική ανασκόπηση, τον ακρογωνιαίο λίθο κάθε ερευνητικής εργασίας.
Στο κεφάλαιο 4 εισάγεται ο ρόλος της θεωρίας στην έρευνα καθώς και η φύση και ο ρόλος της αρχιτεκτονικής πρακτικής (design στο πρωτότυπο αλλά με την ευρεία έννοια της λέξης).
Στο κεφάλαιο 5 σχολιάζεται ο αρχιτεκτονικός σχεδιασμός (πρακτική) ως αποτέλεσμα αλλά και ως έναυσμα της αρχιτεκτονικής έρευνας.

Τα κεφάλαια που ακολουθούν συνθέτουν το δεύτερο μέρος του βιβλίου και το καθένα παρουσιάζει μία από τις 7 διαφορετικές μεθόδους/σχέδια έρευνας. Σε κάθε κεφάλαιο υπάρχει μια μικρή εισαγωγή, στο κύριο μέρος παρουσιάζονται τα χαρακτηριστικά της εκάστοτε στρατηγικής, κάποια παραδείγματα και έπειτα παρατίθενται οι κοινές τακτικές για συλλογή πληροφοριών και περαιτέρω ανάλυση. Επιπλέον δίνονται κάποια παραδείγματα σύγχρονων ερευνητικών εργασιών που πραγματοποιούνται με τη συγκεκριμένη μέθοδο, τα μειονεκτήματα και τα πλεονεκτήματα της κάθε στρατηγικής καθώς και επιλεγμένη βιβλιογραφία.
Οι στρατηγικές είναι οι εξής:

1. Ερμηνευτική στρατηγική που στηρίζεται κυρίως σε βιβλιογραφικές πηγές.
2. Ποιοτική έρευνα, η οποία προσπαθεί να εξηγήσει σχέσεις και φαινόμενα με ολιστικό χαρακτήρα και βασίζεται σε σύγχρονες κοινωνικές και πολιτιστικές καταστάσεις.
3. Σχετικιστική στρατηγική, η οποία εστιάζεται στην ανακάλυψη μοτίβων ή σχέσεων μεταξύ συγκεκριμένων μεταβλητών σε ένα συγκεκριμένο πλαίσιο.
4. Πειραματική στρατηγική (το αντίθετο της ερμηνευτικής στρατηγικής) η αλλιώς εμπειρική έρευνα που βασίζεται σε πειράματα εντός και εκτός εργαστηρίου.
5. Στρατηγική προσομοίωσης η οποία περιλαμβάνει από μοντέλα τρισδιάστατης απεικόνισης στον ηλεκτρονικό υπολογιστή μέχρι κανονικής κλίμακας μακέτα. 
6. Λογική επιχειρηματολογία, το σήμα κατατεθέν αυτής της στρατηγικής είναι η ακολουθία λογικών βημάτων μέσα σε ένα κλειστό σύστημα. (φιλοσοφία, μαθηματικά, κ.τ.λ.)
7. Μεικτές στρατηγικές και case studies (μελέτη ανά περίπτωση).

Και πριν από μερικές μέρες ανακάλυψα τον συγκεκριμένο Δανό συνάδελφο αρχιτέκτονα-υποψήφιο διδάκτορα, με τον οποίο κάναμε παρόμοια έρευνα. Εγώ στο blog, αυτός μάλλον για παρουσίαση σε κάποιο μάθημα,  Peter Andreas Sattrup, Architect MAA, PhD student

'Ένας από τους λίγους οδηγούς στα ελληνικά, που αφορούν την συγγραφή μιας διπλωματικής εργασίας είναι αυτός του Umberto Eco, με τίτλο "Πως γίνεται μια διπλωματική εργασία", από τις εκδόσεις νήσος. Αν και απευθύνεται κυρίως σε φοιτητές θεωρητικών σπουδών, μπορεί να αποτελέσει ένα πρώτο και αρκετά κατατοπιστικό βοήθημα.

Πρωτοδημοσιευμένο το 1977, έχει μεταφραστεί σε πολλές γλώσσες και χρησιμοποιείται ακόμα και τώρα σε πολλά πανεπιστήμια, έχει δεχθεί αρκετές κριτικές (όχι πάντα καλές) και σύμφωνα με τον ίδιο τον Έκο,  το βιβλίο πρέπει να ιδωθεί κυρίως ως προσωπικό ταξίδι του συγγραφέα στην έρευνα και την γραφή και όχι σαν εγχειρίδιο για το πως γίνεται η επιστημονική έρευνα.

Θα ήθελα να σημειώσω μια πολύ κατατοπιστική ερμηνεία του συγγραφέα για το πως ορίζεται μια διδακτορική διατριβή. Σύμφωνα λοιπόν με τον Έκο "η διδακτορική διατριβή είναι μια πρωτότυπη ερευνητική εργασία με την οποία ο υποψήφιος πρέπει να αποδείξει ότι είναι μελετητής ικανός να προωθήσει τον επιστημονικό κλάδο στον οποίο αφιερώνεται" (σελ.32).
Το βιβλίο πολύ συνοπτικά περιλαμβάνει τα εξής:

I) Τι είναι μια διπλωματική εργασία και σε τι χρησιμεύει.

• Ερευνητική ή συνθετική εργασία;
• Κάνουμε διπλωματική σημαίνει: 1) να εντοπίσουμε ένα συγκεκριμένο θέμα, 2) να συγκεντρώσουμε στοιχεία σχετικά με το θέμα, 3) να οργανώσουμε αυτά τα στοιχεία, 4) να επανεξετάσουμε από πρώτο χέρι το θέμα στο φως των στοιχείων που συγκεντρώθηκαν, 5) να δώσουμε οργανική μορφή σε όλους τους προηγούμενους συλλογισμούς, 6) να προσπαθήσουμε ώστε να καταλάβουν οι αναγνώστες τι θέλαμε να πούμε και να είναι σε θέση να ανατρέξουν, αν χρειαστεί, στα ίδια στοιχεία προκειμένου να συνεχίσουν το θέμα για λογαριασμό τους.
• Τέσσερις κανόνες για την επιλογή του θέματος: 1)Το θέμα ν' ανταποκρίνεται στα ενδιαφέροντα του υποψηφίου, 2) οι πηγές στις οποίες θα ανατρέξει να είναι προσιτές, 3) Οι πηγές στις οποίες θα ανατρέξει να είναι εύχρηστες, 4) Το μεθοδολογικό πλαίσιο της έρευνας να είναι του βεληνεκούς της πείρας του υποψηφίου.

II) Επιλογή του θέματος.

• Μονογραφική ή πανοραμική διπλωματική; Ιστορική ή θεωρητική (ή και πειραματική); Παλιά ή σύγχρονα θέματα; Επιστημονική ή πολιτική; [Μια έρευνα θεωρείται επιστημονική όταν 1) στρέφεται σε ένα αναγνωρίσιμο αντικείμενο με τρόπο που να είναι αναγνωρίσιμος και από τους άλλους, 2) η έρευνα πρέπει να λέει σχετικά με το αντικείμενο της πράγματα που δεν έχουν λεχθεί ήδη, 3) η έρευνα πρέπει να χρησιμεύει στους άλλους, 4) η έρευνα πρέπει να προσφέρει τα στοιχεία επαλήθευσης και διάψευσης των υποθέσεων που παρουσιάζει.]
• Ποια πρέπει να είναι η διάρκεια της διπλωματικής;
• Πως να αποφύγετε την εκμετάλλευση από τον επιβλέποντα (τα γλειψίματα που υπονοούνται με τα ευχαριστήρια σημειώματα ποτέ δεν μου άρεσαν, εφόσον φυσικά η προσφορά εντάσσεται στο πλαίσιο των υποχρεώσεων)

ΙΙΙ) Αναζήτηση του υλικού.

• Πηγές (και κριτική βιβλιογραφία).
• Βιβλιογραφική έρευνα (και παραπομπές, κατατοπιστικός ο πίνακας στις σελ.128-129 αλλά νομίζω πως είναι καλύτερο να χρησιμοποιήσει κανείς, σε συνεργασία με τον επιβλέποντα, το σύστημα παραπομπών γνωστών πανεπιστημίων που είθισται να χρησιμοποιεί η εκάστοτε σχολή)
• Είναι απαραίτητο να διαβάζουμε βιβλία; και με ποια σειρά; 

Σύμφωνα με τον Έκο για μια διπλωματική υπάρχουν 2 τύποι βιβλίων, τα βιβλία για τα οποία μιλάμε (κείμενα - αντικείμενα) και τα βιβλία με τη βοήθεια των οποίων μιλάμε (βιβλιογραφία σχετικά με τα κείμενα). Η πιο συνετή απάντηση στην προηγούμενη ερώτηση είναι μάλλον η εξής: να προσεγγίσει κανείς αμέσως 2-3 από τα πιο γενικά κριτικά κείμενα, έτσι ώστε να έχει μια ιδέα του εδάφους στο οποίο κινείται και μετά να αντιμετωπίσει άμεσα τον συγγραφέα στο πρωτότυπο, προσπαθώντας να καταλάβει τι λέει. Και το κουίζ του κεφαλαίου  "Είστε μονοχρονικά ή πολυχρονικά άτομα;" Διαβάστε την σελίδα 159 και θα βρείτε την απάντηση.

IV) Πλάνο εργασίας και αποδελτίωση

• Προσωρινός πίνακας περιεχομένων. Σύντομη περίληψη κάθε κεφαλαίου. Ο τίτλος αποτελεί ήδη το πλάνο εργασίας.
• Αποδελτίωση ή αλλιώς χρήσιμες περιλήψεις του εκάστοτε βιβλίου ή άρθρου ή κοκ.
• Η επιστημονική ταπεινοφροσύνη. Tip! Διαβάστε στη σελ.201-205 τη συγκλονιστική ιστορία του αβά Vallet.

V) Συγγραφή

• Σε ποιον απευθύνεσαι. Συμβουλή, ορίστε όλους τους τεχνικούς όρους που χρησιμοποιείτε ως κατηγορίες της πραγματείας σας.
• Πως να γράφεις. Δεν είσαι ο Proust. Δεν είσαι ο e.e.Cummings. Άλλαζε συχνά παράγραφο. Γράφε ότι σου έρχεται στο νου, αλλά μόνο στη πρώτη γραφή. Χρησιμοποίησε τον επιβλέποντα ως πειραματόζωο. Μην επιμένεις να αρχίσεις από το πρώτο κεφάλαιο. Μην χρησιμοποιείς αποσιωπητικά, θαυμαστικά, μην εξηγείς τις ειρωνείες. Όταν εισάγεις έναν όρο για πρώτη φορά εξήγησε τον. Εγώ ή Εμείς; Μην εξελληνίζεις τα ξένα βαφτιστικά ονόματα ή επώνυμα παρά μόνο σε περιπτώσεις δόκιμης παράδοσης.
• Τα παραθέματα
• Οι υποσέλιδες σημειώσεις

VI) Η τελική συγγραφή (αρκετά απαρχαιωμένο σύστημα αλλά με ενδιαφέροντα φορμαλιστικά στοιχεία)

Ένας οδηγός που νομίζω πως είναι απαραίτητος σε κάθε ερευνητή, ανεξαρτήτως πεδίου, είναι το "The Craft of Research"των W.C.Booth, G.G.Colomb, J.M.Williams, εκδόσεις The University of Chicago Press.

Οι συμβουλές των συγγραφέων είναι πολύ κατατοπιστικές και σε βοηθούν να οργανώσεις ένα σύστημα συνεχούς αυτο-διόρθωσης. Σύμφωνα με τους Wayne, Gregory και Joseph το βοήθημα - βιβλίο πρέπει να διαβαστεί δύο φορές. Μια πριν αρχίσει κανείς την έρευνα και ειδικά όταν είναι πρωτάρης και δεύτερη φορά όταν έχεις προχωρήσει στην εργασία σου. Συμφωνώ απολύτως!

Οι βασικές οδηγίες μπορούν να συνοψιστούν ως εξής:

I) Χρήσεις της ερευνάς σου και σε ποιους απευθύνεσαι. Ερευνητές και αναγνώστες.

• Έξυπνα tips (συμβουλές ελληνιστή): Γράφε για να θυμάσαι, γράφε για να καταλαβαίνεις, γράφε για να δοκιμάσεις την ορθότητα της σκέψης σου! 
• Τρεις λόγοι που δικαιολογούν την σύνταξη μιας ερευνητικής εργασίας: 1)Η εύρεση νέων και ενδιαφερόντων πληροφοριών, 2) Η επίλυση σε ένα πρακτικό πρόβλημα, 3) Η εύρεση μιας απάντησης σε μια σημαντική ερώτηση.

II) Πως να προσδιορίσεις την ερευνά σου και πως να την αναπτύξεις.

• Εύρεση θέματος που σε ενδιαφέρει, 
• Ερωτήματα που προκύπτουν σε σχέση με το θέμα σου  (ποιος, τι, πότε, που), ιστορία-σύνθεση ή δομή-κατηγορίες. Επιχειρήματα και διαφωνίες.
• Πως να μετατρέψεις αυτά τα ερωτήματα σε ερευνητικό πρόβλημα. 1) Ονόμασε το θέμα σου (ερευνώ αυτό το θέμα), 2) πρόσθεσε μια πλάγια ερώτηση (ερευνώ αυτό το θέμα γιατί θέλω να βρω ποιος/τι/πότε/που/αν/γιατί/πώς....), 3) πρόσθεσε το "και γιατι;" (ερευνώ αυτό το θέμα γιατί θέλω να βρω ποιος/τι/πότε/που/αν/γιατί/πώς....και να βοηθήσω τον αναγνώστη μου να καταλάβει πως/γιατί/....)
• Πως να βρεις τις κατάλληλες πηγές για τις οποίες έχεις τις γνώσεις και την ικανότητα να χρησιμοποιήσεις. 
• Κάνε ένα καταραμένο writing group!!!Και κανόνισε συναντήσεις τουλάχιστον μια φορά την βδομάδα. 

III) Πως να κάνεις μια πρόταση - εργασία ώστε να είναι επιστημονικώς αποδεκτή. Επιχειρήματα και αξιολόγηση, πως κρίνεις τι είναι αποδεδειγμένο σαφώς και πως απαντάς σε ερωτήσεις, ενστάσεις και εναλλακτικές οπτικές.  

IV) Οργανώνοντας την ερευνά σου, αρχικό σκαρίφημα και τελική παρουσίαση, πρώτο test drive και επανάληψη, παρουσίαση πολύπλοκων επιχειρημάτων και αποδείξεων (οπτικοποίηση με πίνακες και γραφήματα, κοκ), εισαγωγή και επίλογος που θα αποδεικνύουν πως η έρευνα αξίζει το χρόνο του εκάστοτε αναγνώστη και τέλος πως να δημιουργήσεις το δικό σου στυλ γραφής (σε ποιο πρόσωπο θα είναι γραμμένη, χρόνος, ιστορικότητα, καθαρότητα λόγου).

Κάποιες χρήσιμες ερωτήσεις που μπορούν να καθαρίσουν το ομιχλώδες τοπίο της ερευνητικής εργασίας, ειδικά στην αρχή του.

1. Για ποιο θέμα γράφεις;
2. Τι δεν ξέρεις για το παραπάνω;
3. Γιατί θέλεις ο αναγνώστης να ενδιαφερθεί και να μάθει για αυτό;

Σχέση πρακτικού προβλήματος και έρευνας:
πρακτικό πρόβλημα  >>  έναυσμα  >> θεωρητικό ερώτημα >> καθορίζει >> ερευνητικό πρόβλημα >> οδηγεί >> ερευνητική εργασία (απάντηση) >> επιλύει >> πρακτικό πρόβλημα

Αλλαγή πλεύσης στο blog, μετά από πολύ σκέψη (κοντά στο λεπτό) αποφάσισα να γράψω έναν οδηγό επιβίωσης που ν' αφορά την διεξαγωγή μιας διδακτορικής διατριβής.
Έχοντας λιώσει στην μοναξιά που επιφέρει η διαδικασία αφού γενικά οι διδακτορικοί φοιτητές στην Ελλάδα δεν επικοινωνούν (από ελάχιστα έως καθόλου) μεταξύ τους, πόσο δε να συνεργαστούν για κάτι κοινό όπως να δημιουργήσουμε writing groups, σε αντίθεση με τους συναδέλφους εκτός Ελλανιστάν [p.34, Booth W.& Colomb G.& Williams J., (2008), The Craft of Research, Chicago & London :The University of Chicago Press], έτσι σκέφτηκα αντί για group να γράφω στο blog.
Μπορώ να πω πως έχω ήδη διανύσει το πρώτο χρόνο της διαδικασίας (σημειωτέον η διαδικασία μπορεί να διαρκέσει από 3-6 χρόνια), άλλαξα τον τίτλο, ακόμα δεν έχω κάνει την κατοχύρωση του θέματος μου αλλά ευελπιστώ μετά τις γιορτές να το καταφέρω και αυτό.
Έχω διαβάσει (λίγο) και  ξεφυλλίσει (περισσότερο, δεν είμαι η μόνη, το έχουμε το κουσούρι οι αρχιτέκτονες) πολλούς οδηγούς για το πως να κάνει κανείς έρευνα, phd, κοκ. Το σίγουρο είναι πως υπάρχουν πολλοί τρόποι και σίγουρα ο καθένας κρίνει τι μπορεί να συνδυάσει ώστε η εργασία του να είναι όσο πιο επιστημονική γίνεται.
Αυτό που έχω βιώσει το τελευταίο καιρό είναι πως η διαδικασία έχει πολλά πισωγυρίσματα. Εκεί που νομίζεις ότι προχωράς οκ, ότι έχεις βρει το κατάλληλο θέμα και το έχεις σκεφτεί από παντού, διαβάζεις κάτι που ανατρέπει λίγο πολύ όλη σου τη σκέψη. Don't worry τα παππούδια από το Σικάγο (βλ. παραπάνω παραπομπή) λένε πως είναι σύνηθες. Επιπλέον λένε και κάτι άλλο "να γράφεις κάθε μέρα" και όχι απλά να σημειώνεις αλλά να εξάσκησε στην τέχνη του γραψίματος. Όσοι έχουν περάσει από ωδεία, το ξέρουν το τροπάρι της καθημερινής εξάσκησης!
Έτσι λοιπόν λέω να αρχίσω με μια μικρή επισκόπηση όσον αφορά τους οδηγούς για την εκπόνηση μιας ερευνητικής (και διδακτορικής) εργασίας.

Υ.Γ. Να είσαι καλά Matt Might and Keep pushing.

H 15η Μπιενάλε Νέων Μεσογείου επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, 25 χρόνια μετά την πετυχημένη διοργάνωσή της στην πόλη.
Φέτος η Μπιενάλε παίρνει νέα μορφή. Ξεφεύγοντας από την τυπική μορφή της διοργάνωσης, μετατρέπεται σε ένα μεγάλο ταξίδι στη Μεσόγειο, με τη συμμετοχή τριών πόλεων, της Θεσσαλονίκης, της Ρώμης και της Καζαμπλάνκα.
Στο τέλος αυτού του ταξιδιού, περισσότεροι από 400 καλλιτέχνες μεταξύ 18-30 ετών από την Ευρώπη και τη Μεσόγειο θα έχουν λάβει συμμετοχή στις δράσεις , στα πλαίσια της διοργάνωσης με γενικό θέμα “SYMBIOSIS?”.

Διάρκεια: 6/10-6/11 2011
Ώρες λειτουργίας: Τρίτη-Κυριακή 13.00-22.00. Δευτέρα κλειστά






ΧΩΡΟΙ & ΕΚΘΕΣΕΙΣ ΣΤΟ ΛΙΜΑΝΙ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

Αποθήκη 1
Προβολές

Αποθήκη 7
Κυρίως Πρόγραμμα – Εφαρμοσμένες Τέχνες
Παράλληλο Πρόγραμμα – Σχολές Αρχιτεκτονικής ΑΠΘ & ITU (Κωνσταντινούπολη), 2010-2011
Παράλληλο Πρόγραμμα – SOULbiosis (Γιάννης Οικονόμου & Φώτης Σαγώνας)

Αποθήκη 8
Warehouse Nights
Μουσική, Performances

Αποθήκη 9
Κυρίως Πρόγραμμα – Εικαστικά (1)
Παράλληλο Πρόγραμμα – Έκθεση Αποφοίτων της Σχολής Καλών και Εφαρμοσμένων Τεχνών, Αριστοτέλειο Πανεπιστήμιο Θεσσαλονίκης

Αποθήκη 13
Κυρίως Πρόγραμμα – Γαστρονομία (4-6/11/2011)
Παράλληλο Πρόγραμμα – W13
Παράλληλο Πρόγραμμα – SOULbiosis
Info Point

Αποθήκη 15
Κυρίως Πρόγραμμα – Εικαστικά (2)

παράλληλο πρόγραμμα

ΝΕΟΙ ΚΑΛΛΙΤΕΧΝΕΣ ΠΟΥ ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΥΝ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΣΤΗΝ BIENNALE

ΕΙΚΑΣΤΙΚΑ
Μέλη της επιτροπής: Stephanie Bertrand (επιμελήτρια), Απόστολος Καλφόπουλος (αρχιτέκτων, επιμελητής, Dynamo Project Space), Μαρία Κενανίδου (ιστορικός τέχνης, επιμελήτρια), Θούλη Μισιρλόγλου (ιστορικός τέχνης, επιμελήτρια)

Η κριτική επιτροπή για τον τομέα των Εικαστικών επέλεξε τις προτάσεις των ακόλουθων δημιουργών:

Arbit City Group
Ctrl Freaks
Αντώνιος Γιαννόπουλος
Χριστίνα Γούσια
Ιωάννης Δελαγραμμάτικας
Αλέξανδρος Ευσταθιάδης
Γιάννα Καλή
Δημήτριος Λάμπρου
Αγγελική Σοφία Μαντίκου
Άλμα Μπακιαί
Μαρία Νίκη Νιράκη
Πάολα Παλαβίδη & Ιωάννης Κολιόπουλος
Αντρέας Πασιάς
Νικόλαος Παχής
Κωνσταντίνος Πέττας
Περικλής Πραβήτας
Ιωάννης Ρουβάς
Δέσποινα Αικατερίνη Σχοινά
Ευστράτιος Ταυλαρίδης
Δημήτριος Φραγκάκης
Σπυρίδων Χαραλαμπόπουλος
Κωνσταντίνος Χονδρός


ΕΦΑΡΜΟΣΜΕΝΕΣ ΤΕΧΝΕΣ
Μέλη της Επιτροπής: Αποστολία Δεμερτζή (Αρχιτέκτων, α-tetrαgono), Ιωάννης Επαμεινώνδας (Αρχιτέκτων, Διευθυντής Μορφωτικού Ιδρύματος Εθνικής Τραπέζης - Παράρτημα Θεσσαλονίκης), Μαρία Τριανταφυλλίδου (Αρχιτέκτων, Μουσειολόγος, Διοικητική Διευθύντρια Μακεδονικού Μουσείο Σύγχρονης Τέχνης), Αλεξάνδρα Τσιμπέρη (Αρχιτέκτων, α-tetrαgono)

Η κριτική επιτροπή για τον τομέα των Εφαρμοσμένων Τεχνών επέλεξε τις προτάσεις των ακόλουθων δημιουργών:


Industrial Design Lab
Τζεορτζίνα Αντρέι
Ευαγγελία Γούλα – Κωνσταντία Κουλίδου
Αιμιλία Καραποστόλη
Κωνσταντίνος Κέλπης
Παρασκευή Κοκολάκη
Αγγελική Κοτρώνη
Σοφοκλής Κωτσόπουλος
Φανή Μουκά
Διονυσία Μυλωνάκη
Παναγιώτης Νταλιάνης
Βασίλειος Ντόβρος
Χρίστος Σέλλας – Νίκος Ιωσήφ
Στυλιανή Τσελέπη
Φωτεινή Χανδρά
Αλέξανδρος Χαρίδης


ΛΟΓΟΤΕΧΝΙΑ
Τα μέλη της επιτροπής είναι:
Βασίλης Αμανατίδης (Ποιητής, πεζογράφος και μεταφραστής), Σταύρος Ζαφειρίου (Ποιητής), Γιώργος Κορδομενίδης (Συγγραφέας - εκδότης / διευθυντής του λογοτεχνικού περιοδικού «Εντευκτήριο»)

Η κριτική επιτροπή για τον τομέα της Λογοτεχνίας, επέλεξε την πρόταση του:

Στέργιου Βρίζα (Ρώμη 16 – 19 Νοεμβρίου 2011)


ΚΙΝΗΜΑΤΟΓΡΑΦΟΣ
Τα μέλη της επιτροπής είναι:
Γιώργος Δρίβας (Εικαστικός - Σκηνοθέτης), Δημήτρης Εϊπίδης (Διευθυντής του Φεστιβάλ Κινηματογράφου Θεσσαλονίκης), Βασίλης Κεχαγιάς (Σκηνοθέτης).

Η κριτική επιτροπή για τον τομέα του Κινηματογράφου, επέλεξε την πρόταση της:

Ειρήνης Στείρου (Ρώμη 16 – 19 Νοεμβρίου 2011)


χρήσιμοι σύνδεσμοι

νεα γενιά

xv biennalistas

symbiosis2011

03 September · 20:30 - 23:30


Πεδίο Δράσης Κόδρα 2011 /// Action Field Kodra 2011
Πρώην 'Στρατόπεδο Μακεδονομάχου Κόδρα', Καλαμαριά /// Τhe former 'Makedonomahou Kodra' barracks, Κalamaria
Thessaloníki, Greece






Η Ηχόπολις ΙΙ: Θεσσαλονίκη @ Πεδίο Δράσης Κόδρα 2011 αποτελεί συνέχεια της έκθεσης Ηχόπολις που έλαβε χώρα στο Πεδίο Δράσης Κόδρα 2010. Το πρότζεκτ εστιάζει αυτή τη φορά αποκλειστικά στην πόλη της Θεσσαλονίκης, την οποία εξερευνά με ένα όχι ιδιαίτερα διαδεδομένο, αλλά σημαντικό μέσο δημιουργίας της σύγχρονης τέχνης, τον ήχο. Αποτελείται από δύο εγκαταστάσεις ηχητικών έργων (sound art installations) που διαλέγονται μεταξύ τους από απόσταση, καθώς καταλαμβάνουν δύο διαφορετικούς χώρους του πρώην στρατοπέδου και προ(σ)καλούν τους επισκέπτες να κινηθούν ανάμεσά τους κατά βούληση.

Ηχόπολις ΙΙ: Θεσσαλονίκη
Πεδίο Δράσης Κόδρα 2011

Έργα:


Dani Joss

Urban Portrait: Thessaloniki 2008

Διαδραστική ηχητική εγκατάσταση with με ήχο surround quadraphonic, βασισμένη σε ήχους της Θεσσαλονίκης

-------------------
diF (Konrad Bayer/Ish Shehrawat) με Παναγιώτη Δημοτίκαλη, Άννη Καλτσίδου και Αιμιλία Καραποστόλη

Resonance Chamber 2011

Ηχητική εγκατάσταση βασισμένη σε ήχους της Θεσσαλονίκης, λάμπες φθορίου



Επιμέλεια: Εύη Μπανιωτοπούλου


Toποθεσίες: Φυλάκιο εισόδου Σοφούλη / πολύγωνο δεξιά από το Διοικητήριο,
πρώην στρατόπεδο Κόδρα

Διάρκεια έκθεσης : 03 - 14/09/2011

‘Ωρες λειτουργίας
Κυρ – Πε : 20.00-23.00
Παρ – Σαβ: 20.00-24.00

περισσότερες πληροφορίες @ http://www.actionfieldkodra.gr/


////////////////////////////////////////////////////////////////


Soundcity II: Thessaloniki @ Action Field Kodra 2011 is the sequel of the Soundcity exhibition that took place during Action Field Kodra 2010. This time the project focuses exclusively on the city of Thessaloniki, which the exhibition explores through sound - a less commonly employed, but important medium in contemporary art. The exhibition consists of two sound art installations, which engage in indirect ‘dialogue’ from a distance, occupying two different spaces of the ex-military camp and inviting visitors to move between them as they desire.

Soundcity II: Thessaloniki
Action Field Kodra 2011


Works:


Dani Joss

Urban Portrait: Thessaloniki 2008

Interactive audio installation with surround quadraphonic sound, based on sounds of the city of Thessaloniki.

-------------------

diF (Konrad Bayer/Ish Shehrawat) with Panayotis Dimotikalis, Anni Kaltsidou and Aimilia Karapostoli

Resonance Chamber 2011

Audio installation based on sounds of the city of Thessaloniki, fluorescent lights.



Curator: Evi Baniotopoulou


Locations: Guard room at the Sofouli entrance / polygon to the right of the
Headquarters building ('Διοικητήριο'), Kodra former barracks

Duration of the event: 03 - 14/09/2011

Opening hours
Su - Thu: 20.00-23.00
Fri - Sat: 20.00-24.00

more info